Ik was een kind en had geen geld
ik reisde op een keukenstoel
met fantasie als enig doel
en stoelen onderweg geteld
het waren er niet al te veel
de keuken was niet al te groot
maar toch, als ik mijn ogen sloot
ontplooide zich een tafereel
te mooi voor woorden of voor taal
een beeld dat iets in mij creëerde
en dat ik dan ook voor me zag
met telkens weer een nieuw verhaal
hoe spijtig toch, dat ik verleerde
dat in mijn hoofd een wereld lag.
© bert deben
Oosterbeek, zondag 3 juni 2012
Geschreven na het zien van het ontroerende theaterstuk
tijdens het poëziefestival ‘Het Park Vertelt’
‘Een buik van wol’ is een poëtische, beeldende muziektheatervoorstelling over hondjes, heimwee en sneeuw. Over verliefd worden, breien en kwijtraken. Maar hoe kwijt kan iets zijn als je het met dichte ogen nog steeds kan zien?
0 comments:
Post a Comment